บทที่ 39
ความกลัว
ไทป์ยังคงตามตื้อ ตามจีบ ตามติดชีวิตอ้ายมาตลอด จากวันกลายเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์กลายเป็นเดือน เรียกได้ว่าเป็นเงาตามตัว ถึงกระนั้นก็ยังมีคนอยากลองดี เข้าหาอ้ายอยู่ไม่ขาด โดยเฉพาะภีม ที่ไม่สะทกสะท้านกับคำขู่เท่าใดนัก ทั้งคู่เกือบมีเรื่องกันอยู่หลายหน แต่อ้ายก็ห้ามปรามได้ทุกครั้ง
เช่นวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น โดยไทป์มาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าในวันหยุด แล้วบังเอิญเห็นทั้งอ้ายกับภีม เดินหัวเราะต่อกระซิกออกจากโรงหนัง แม้ไม่ได้จับมือหรือโอบไหล่ แต่คนไม่มีโอกาสได้ดูหนังกับเธอสักครั้ง ก็ควันออกหู รีบเดินปรี่เข้าไปหา
“มีความสุขเนอะ” น้ำเสียงประชดประชัน ทำให้ภีมกับอ้ายหยุดเดิน หันกลับไปมองด้านหลังทันที
“เฮ้อ..” อ้ายกลอกตาพร้อมถอนหายใจ อาการของเธอส่งผลให้ไทป์ต้องกำหมัด ระงับความโมโหที่พุ่งขึ้น
ทีกูชวน บอกไม่ว่าง ไม่ชอบดูหนัง ชวนไปทานข้าว บอกไม่หิว ชวนไปเท
