บทที่ 40
ขอโอกาส
สามสิบนาทีต่อมา..
ไทป์วางร่างบอบบางลงบนที่นอน ในห้องพักญาติอย่างเบามือ อ้ายร้องท้วงเพียงนิดแล้วนิ่งหลับตาพริ้ม เกลี่ยผมออกจากใบหน้าเล็ก กดจูบลงบนหน้าผาก เธอร้องไห้จนหมดแรงแล้วผล็อยหลับ เขาจึงพามายังห้องพิเศษวีไอพี ที่เจคอปจองไว้ให้ ส่วนศิตานอนอยู่ห้องพักฟื้นคนไข้ที่อยู่ติดกัน
อยากให้อ้ายนอนให้เต็มอิ่มจึงยังไม่ปลุก ดูทรงสองแม่ลูกคงพักผ่อนน้อยทั้งคู่ คงมัวแต่ทำคุกกี้จนดึกดื่น เพื่อหาเงินมาผ่อนคืนเขา เรื่องนี้ไทป์เคยคุยกับอ้ายอย่างจริงจังหลายครั้งว่าไม่ต้องคืน แต่เธอก็ปฏิเสธท่าเดียว หากเขาไม่รับเงิน ก็ขู่จะไม่คุยด้วย จึงจำใจต้องยอมเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา
อ้ายว่าอะไรก็ว่าตามนั้น
ชายหนุ่มเดินเลี่ยงออกไป เพื่อคุยโทรศัพท์เรื่องค่ารักษาของศิตากับเจคอป เขาจะเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมด และหากอ้ายไม่ยอม คราวนี้ต้องบังคับ
[ว่าไงครับ พ่อคนคลั่งรัก] เสียงเย้าแหย่ดังมาตามสาย
“อย่า
