บทที่ 6
ความเจ็บปวดของไทป์
หลังเลิกเรียนในตอนที่ไทป์กำลังเดินไปลานจอดรถ ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อหางตาเหลือบเห็นคนที่ไม่อยากเจอ เขาจึงรีบหลบมุมตึก แอบมองตามแผ่นหลังบอบบาง ที่เดินหน้าตั้งหัวฟูหอบของพะรุงพะรังผ่านไป
เฮ้อ..ดีนะที่แอบทัน ถ้าเจอก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร
แต่เอ๊ะ..ทำไมยัยแว่นถึงสภาพยับเยินขนาดนั้น ก่อนหน้าว่ายับแล้ว วันนี้ยับยิ่งกว่า ถ้าไม่ใส่ชุดนักศึกษา เขาคงเรียกเธอว่า ‘แม่’ ได้อย่างไม่ขัดปาก
“เอ้า..แล้วกูจะคิดเรื่องยัยแว่นอยู่ทำไมวะ”
ไทป์สะบัดศีรษะไล่ความคิด ก่อนหมุนตัวเดินตรงไปยังรถยนต์ของตัวเอง จากนั้นก็ขับมุ่งตรงไปยังสถานที่นัดหมาย สีหน้าครุ่นคิดตลอดทางถึงความสัมพันธ์ที่ครุมเครือ
มันเป็นความรักที่ไม่สุขมากแต่ไม่ถึงกับเศร้า แต่แม่ง! หน่วงหัวใจชิบหาย เพราะไม่อาจเปิดเผย และตอนนี้มาถึงจุดที่อีกฝ่าย อยากได้ความมั่นคงและความชัดเจน เพื่อตัดสินใจเรื่องอนาคต ซึ่งตัวเขาเองยังให้ไม่ได
