ในที่สุดจามาลก็พูดสิ่งที่พึ่งคิดได้ออกมา อลิซน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง หัวใจที่เจ็บปวดถูกบีบคั้นด้วยคำพูดของเขาอย่างอำมหิต หล่อนยืนฟังในอ้อมแขนของเขาอย่างเงียบๆ ด้วยดวงใจที่เจ็บร้าวไม่แตกต่างกัน
“ผม... ฝังใจเสมอกับสิ่งที่คุณเคยพูดใส่หน้า... ผมคิดเสมอว่าคุณรักแมทธิว และเกลียดผม ผมเจ็บปวด ทั้งเจ็บทั้งทรมาน แต่ผมก็เก็บเจ้าอารมณ์พวกนั้นเอาไว้ภายในหน้ากากเย็นชาของตัวเอง คุณมองไม่เห็นมัน... มองไม่เห็นความรู้สึกของผม ซึ่งผมควรจะดีใจที่ตัวเองทำได้สำเร็จ แต่... คุณรู้ไหมอลิซผมทรมานแทบขาดใจตายเมื่อเห็นคุณยิ้มหวานให้กับแมทธิว ในขณะที่ผมคือคนที่คุณมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ... ผมทรมาน เคยต้องการจะหนีไปให้ไกลๆ แต่ก็ทำได้ไม่นาน... เมื่อหัวใจของผมเรียกร้องหาแต่คุณ จนต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง...”
ร่างของหล่อนถูกรั้งให้ทรุดนั่งลงบนเตียงนอนซึ่งเป็นของหล่อนเอง จามาลนั่งข้างๆ ใบหน้าหล่อลากไส้ของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความเ
