จามาลดันร่างอรชรที่ร่ำไห้กับหน้าอกของตัวเองจนเสื้อเชิ้ตของเขาเปียกชุ่มออกห่าง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามนั้นอย่างค้นคว้า นี่อลิซจะรู้ไหมนะว่าตอนนี้หัวใจของเขาน่ะมันพองโตคับอกแค่ไหน แม้ครั้งก่อนเขาจะไม่ยอมเชื่อหล่อน แต่ครั้งนี้... ตอนนี้... และวินาทีนี้เขาเชื่อหล่อนเต็มหัวใจ อลิซรักเขาและเขามั่นใจว่าหล่อนจะรักเขาตลอดไปชั่วชีวิต
“ผมเองก็รักคุณนะอลิซ รักมาตั้งนานแล้วเช่นกัน และที่ผมกลับมาที่โรมนี่อีกครั้งก็เพื่อมาพาเจ้าสาวของตัวเองกลับลอนดอน... ดังนั้นอย่าโอดครวญนะอลิซถ้างานของคุณจะต้องหนักหนาว่าผู้หญิงคนอื่นๆ น่ะ”
“งานหรือคะ” อลิซหน้าแดงก่ำ แกล้งถามตาใสออกไป
“ใช่... เพราะต่อไปนี้โลกของคุณจะมีแค่บนเตียงกับคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น ผมจะไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาไปไหนเด็ดขาด...”
“แล้วคุณไม่ทำงานหรือคะเจเจ”
“อย่าห่วงเลยที่รัก ผมจะพาคุณไปด้วยทุกหนทุกแห่ง และมั่นใจเถอะว่าผมไม่มีทางปล่อยคุณให้นอนเหงา
