จามาลอมยิ้ม ก่อนจะพูดออกมา “ยกเว้นคุณไง ผมเจ็บทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของคุณ”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ เห็นขยันทำให้ฉันร้องไห้ประจำเลย แล้วก็ไม่ยอมปลอบด้วย เดินหนีไปซะดื้อๆ”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมั่นไส้ของอลิซทำให้จามาลอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาก้มลงจูบปากอิ่มเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงขบขัน
“ก็ถ้าไม่รีบเดินหนี คงต้องรีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้คุณแบบนี้ไง...”
เขายิ้มกว้าง กว้างจนหล่อนอดยิ้มตามไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้จริงๆ วันที่หล่อนได้อยู่ในอ้อมแขนของจามาลแบบนี้ แถมเขายังยิ้มให้กับหล่อนอีกด้วย
“รักฉันจริงๆ นะคะ... ไม่ได้หลอกกันใช่ไหม”
แม้ว่าจามาลจะบอกหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่อลิซก็ยังอยากฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ดี ก็มันเหลือเชื่อนี่นา ใครจะไปคิดล่ะว่าจามาลจะรักหล่อนได้ ทั้งๆ ที่ในสายตาของเขาไม่เคยมีหล่อนอยู่เลยแม้แต่สักครั้งเดียว
“นี่ยังไม่เชื่ออีกหรืออลิซ...”
“เชื่อค่ะ แต่อยากฟังบ่อ
