จามาลมองร่างอรชรของอลิซที่วิ่งตรงเข้ามาหาทันทีที่เขาก้าวลงมาจากเรือด้วยความประหลาดใจ และก็ต้องประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเท่าตัวเมื่อเจ้าหล่อนกอดเขาและร่ำไห้พร่ำเพ้ออะไรบางอย่างออกมา หล่อนกอดเขาแน่น ก่อนจะรั้งศีรษะของเขาลงมาหา และก็เป็นหล่อน เป็นอลิซนั่นเองที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบเขาก่อน เขาอยากจะผลักหล่อนออกห่าง เพราะคิดว่าหล่อนคงวิ่งมาสวมกอดผิดคน แต่ด้วยความหวานจากกลีบปากสาวทำให้เขาไม่สามารถทำอย่างที่คิดได้ เขาจูบตอบหล่อน จูบกันอยู่เนิ่นนานจนได้ยินเสียงกระแอมเตือนจากแมทธิวที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นแหละเขาจึงได้สติผลักอลิซออกห่าง แต่เจ้าหล่อนยังผวาเข้ามากอดเขาแน่นเช่นเดิม
“คุณทำบ้าอะไรน่ะอลิซ...”
เมื่อแมทธิวที่ยืนอมยิ้มอยู่เดินขึ้นฝั่งไป จามาลจึงเค้นเสียงถามแม่สาวน้อยที่ยังไม่ยอมเลิกกอดเขาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“ฉัน... ฉันดีใจที่คุณยังไม่ตาย...”
อลิซยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ยกมือขึ้นแตะแผลที่ท่อนแขน
