อลิซส่ายหน้าทั้งน้ำตา ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของจามาลอีกแล้ว “ฉันเป็นห่วงคุณต่างหากล่ะเจเจ ฉันเป็นห่วงคุณเข้าใจไหม...”
จามาลอึ้งไปนานเลยทีเดียว เขาจ้องหน้าอลิซนิ่งนาน จ้องมองหล่อนราวกับจะเจาะให้ทะลุไปถึงจิตวิญญาณ อยากจะชื่อคำพูดของหล่อนจะตายไป อยากจะเชื่อเพราะมันสามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ แต่... มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อเขาก็แค่คนที่หล่อนบังเอิญรู้จักเท่านั้น
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะอลิซ... แต่ผมไม่ต้องการมันหรอก”
อลิซหลั่งน้ำตาออกมา จามาลหันหน้าหนีทันที “อย่ามาบีบน้ำตาแถวนี้เลย ผมไม่ใช่ผู้ชายที่แพ้น้ำตาผู้หญิงหรอกนะ”
“ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันร้องไห้... ก็อย่าออกไปเกาะสิคะ นะเจเจอยู่กับฉันเถอะ ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ อย่าไปเลย...”
เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าสิ่งที่อลิซกำลังแสดงออกมานั้นมันคือความรู้สึกจริงๆ จากหัวใจของหล่อน แม้ว่าหล่อนจะแสดงท่าทางห่วงใยเขาได้อย่างแนบเน
