“ก็คนของกูบอกว่าคุณนิ้งมีลูกสาวหนึ่ง... คนอายุหนึ่งขวบแล้ว จะไม่เรียกว่าครอบครัวใหม่ได้ยังไง”
ทรรศภาคย์ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงภาพถ่ายที่ถูกส่งมา เด็กหญิงตัวน้อยจ้ำม่ำผิวขาวอมชมพูบนตักของดารินทร์ ภาพที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ภาพที่ทำให้เขาถึงกับยืนไม่ติด ดีที่ยังยับยั้งใจตัวเองไว้ได้ทัน
“ลูกกูเอง”
เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับต่อฤกษ์ รอดูทีท่าของเพื่อนสนิทเมื่อเขาพูดจบประโยค แน่นอนว่าคนฟังที่ยกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปากแทบสำลัก
“มึงว่าอะไรนะ”
“ลูกกูไง”
ต่อฤกษ์รีบหยิบสมาร์ตโฟนออกมาจากระเป๋ากางเกง เปิดหาภาพดังกล่าวแล้วสลับสายตาขึ้นสำรวจใบหน้าหล่อเหล่าของเพื่อน
“เชี่ย!” เขาอุทานออกมาเสียงดัง ไม่ว่าจะเป็นหู ตา จมูก ปาก เด็กน้อยคนนั้นถอดแบบเพื่อนออกมาราวกับแกะ
“เป็นไปได้ยังไง ก็ไหนมึงบอกว่าไม่ได้แตะต้องตัวคุณนิ้งเลยไง”
“คืนสุดท้ายก่อนที่เราจะแยกจากกัน”
“ไอ้เหี้ย! แล้วมึงก็ปล่อยเขาไป
