“คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ” เสียงสวรรค์เรียกสายตาของคนทุกคนให้มองไปที่คุณหมออาวุโสที่แจ้งข่าวดีให้พวกเขารู้ ดารินทร์มีไข้ขึ้นสูงและเป็นไปอย่างที่คิดไว้เธอเป็นไข้มาลาเลียคุณหมอบอกว่าหญิงสาวโชคดีที่มาถึงมือหมอได้ทันท่วงที ทรรศภาคย์หายใจหายคอสะดวกขึ้นมาทันทีหลังจากที่รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆขึ้นมาจุกที่หน้าอกของตัวเอง เขามองคนป่วยที่ยังไม่ได้สติผ่านกระจกใสของบานประตู ช่วงบ่ายหมอจะอนุญาตให้คนไข้กลับไปพักฟื้นที่ห้องพักพิเศษได้ ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็ฝากฝังลูกสาวตัวน้อยไว้กับเพื่อนบ้านส่วนตัวเขานั้นจะเฝ้าคนป่วยเอง
ตกเย็นเหมือนฤทธิ์ยาจะหมดลงทำให้คนที่นอนหลับสนิทมาตลอดวันลืมตาตื่น ดารินทร์รู้สึกปวดศีรษะแต่เธอพยายามฝืนตามองไปรอบๆ ช่างไม่คุ้นเอาเสียเลย หญิงสาวกระแอมในลำคอรู้สึกถึงความแห้งผาก
“ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามไม่ใกล้ไม่ไกล ดารินทร์คิดว่าตนเองฝันไปที่เห็นชายหนุ่มขยับเท้าเข้ามายืนชิดติ
