“คุณรักษ์ถึงหรือยังคะ” วาสิตาถามคนที่ยังใบหน้าอิดโรย แววตาของคนถูกถามฉงนหัวคิ้วย่นเข้าหากัน
“คุณรักษ์มาดูแลหนูนาตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะมาป้อนข้าว อาบน้ำ เล่นกับลูก และก็บอกลูกว่าแม่ไม่สบายให้อยู่กับน้ากุ๊ก อบอุ่น อ่อนโยนอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ค่ะพี่นิ้ง” คนฟังปวดหนึบในหัวใจ เธอคลี่ยิ้มบาง เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นข่มความรู้สึกที่สับสนให้ลึกที่สุดก่อนจะบอกรักลูกแล้ววางสาย
ร่างบางนอนลืมตาโพลงในห้องกว้าง พยาบาลพิเศษที่ถูกว่าจ้างมาดูแลนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชุดโซฟากลางห้อง ดารินทร์ยังนอนไม่หลับแม้รู้สึกเปลือกตาหนักอึ้งมีเรื่องราวมากมายให้ขบคิด หญิงสาวพลิกตัวไปมาจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงดึกดารินทร์งีบหลับไปตอนไหนไม่รู้ตื่นขึ้นมาภายในห้องมืดสนิทเสียแล้ว หญิงสาวรู้สึกคอแห้งจึงอยากได้น้ำสักแก้วแต่ก็ไม่อยากปลุกพยาบาลเธอค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงด้วยได้สำรวจตำแหน่งของมัน เพียงไฟสว่างขึ้น ร่างบางก็รู้
