คืนนี้ทรรศภาคย์เอนกายนอนอยู่ที่โซฟาตัวกว้างทำให้ดารินทร์หายใจหายคอได้สะดวกที่จะขยับตัวไปมา เธอคงไม่รู้ว่าคนที่คิดว่านอนหลับไปแล้วจริงๆยังคงขบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเฉกเช่นเดียวกับเธอ เขาอยากจะตบปากตัวเองที่ใช้คำพูดไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง ทั้งไม่ได้อยากให้มันออกมาแข็งกระด้างราวกับไม้แผ่น แต่เขาก็ไม่ใช่คนอ่อนโยนอ่อนหวานที่จะมีคำพูดหวานๆปลอบประโลมใจคน ทรรศภาคย์ได้แต่นอนมองคนบนเตียงพลิกตัวไปมาจนเกือบสว่าง
ดารินทร์นอนพักรักษาตัวอยู่ครบหนึ่งสัปดาห์พอดี ระหว่างนั้นทรรศภาคย์มีกลับไปกรุงเทพหนึ่งครั้งไฟท์แรกของวันและรีบกลับมาไฟท์สุดท้ายของวันนั้น ดารินทร์และวาสิตากอดลากันรู้สึกใจหายไม่น้อย แม้ว่าทั้งสองจะเพิ่งรู้จักกันแต่เพราะความจริงใจที่มีให้กันทำให้รู้สึกผูกพันเสมือนญาติคนหนึ่ง ดารินทร์ฝากเสื้อผ้าส่วนหนึ่งที่ทำเสร็จเรียบร้อยของลูกค้าไว้กับหญิงสาวส่วนตัวไหนที่ยังไม่ทำก็ได้ฝากขอโทษเพราะทรรศภาคย์ไม่ยอมให้เ
