“ขอโทษค่ะนิ้งทำให้คุณรักษ์ตื่นหรือเปล่าคะ” คนงัวเงียลืมตาขึ้นมองแม่ของลูกสายตาไล่สำรวจชุดนอนที่เธอสวมใส่อย่างมิดชิดแล้วคลี่ยิ้มอย่างที่เข้าใจความหมายอยู่เพียงคนเดียว คนถูกมองใบหน้าร้อนผ่าวรีบจับสาบเสื้อเอาไว้อย่างอัติโนมัตด้วยคิดว่ามันอาจจะไม่เรียบร้อย ทว่าเมื่อเธอยืนขึ้นเต็มความสูงและสำรวจตัวเองอย่างลวกๆก็ไม่พบสิ่งที่ผิดปกติ
“นิ้งมาเอาลูกไปนอนที่ห้องน่ะค่ะ” เขาพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นนั่งจนฟูกยวบไปข้างหนึ่ง สายตาคู่คมจ้องมองไปที่ร่างเล็กกระจ้อยร่อยที่หลับสนิทด้วยความรัก
“เดี๋ยวฉันอุ้มลูกไปส่งที่ห้อง” เขาไม่ได้รอให้หญิงสาวตอบรับหรือปฏิเสธแต่ช้อนมือหนาลงใต้แผ่นหลังของลูกสาวอย่างอ่อนโยนแล้วยกขึ้นอย่างแผ่วเบาจากนั้นก็เดินตามคนเป็นแม่ที่เหมือนจะรู้ตัวในวินาทีต่อมา ดารินทร์เปิดประตูห้องที่เธอเคยอาศัยอยู่ให้เขาเข้าไปด้านในก่อนแล้วจึงเดินตามเข้าไป เด็กหญิงทัศน์ลักษณ์แค่ขยับตัวไปมาเล็กน้อยแต่เมื่อ
