“ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องของดารินทร์โดยไม่ขออนุญาต ภาพที่เห็นคือลูกสาวอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ มือหนึ่งของหญิงสาวกำลังพัดวีลมให้ลูกด้วยหนังสือนิตยสาร เขาเงยหน้าขึ้นมองเครื่องทำความเย็นที่ดับสนิท
“ลูกร้อนน่ะค่ะ อยู่ๆแอร์ก็ดับไป ปกติที่บ้านนิ้งจะเปิดพัดลมไกลๆให้ลูกค่ะ” หญิงสาวรีบอธิบายถึงสาเหตุที่ลูกสาวร้องไห้งอแง
“ไปนอนที่ห้องฉัน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเรียกช่างเข้ามาดูให้ มันไม่ได้ใช้งานนานคงนานพอๆกับที่เธอไปนั่นแหละ” เขาบอกรายละเอียดขณะที่รับร่างของลูกมาจากอกแม่ ลูกตัวเหนียวใบหน้าชื้นเหงื่อน่าสงสารนึกอยากจะตำหนิคนเป็นแม่แต่ด้วยรู้ว่าดารินทร์เองก็รักลูกมากเหมือนกันเธอคงดีที่สุดแล้ว
“ทีหลังมีอะไรให้เรียกฉันได้ตลอด” ไม่เชิงบ่นแต่เป็นการย้ำเตือนให้หญิงสาวเข้าใจ
“เอ่อ...คุณรักษ์คะนิ้งกับลูกนอนที่ห้องรับแขกก็ได้ค่ะ” เธอก็ลืมไปเลยว่าห้องรับแขกก็มีเครื่องทำความเย็น แต่ดูเหมือน
