“เดี๋ยวเที่ยงๆจะมีช่างมาซ่อมแอร์ให้ มาพร้อมกับแม่บ้านของนิติเธอไม่ต้องกังวลไป” หญิงสาวพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตามไปส่งเขาที่ประตู ทั้งสองสบตากันอีกครั้งโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งประตูถูกปิดลง คนที่อยู่ด้านนอกวางมือลงบนผนังแล้วพรูลมหายใจออกมา ความรู้สึกวันนี้มันแปลกดีชะมัด เขาไม่เคยอาลัยอาวรณ์ที่อยู่อาศัยของตัวเองเท่ากับวันนี้เลยแต่จะไม่ไปทำงานก็ไม่ได้สืบเนื่องมาจากการที่หนีการประชุมคราวก่อน
ดารินทร์รอลูกสาวตื่นเธออาบน้ำอาบท่าป้อนข้าวลูกน้อยแล้วพามาเดินเล่นที่ชั้นล่างโดยนั่งบนรถเข็นเด็ก แน่นอนว่าทุกสายตาจับจ้องมองเธออย่างสนใจ ดารินทร์เป็นภรรยาของทรรศภาคย์ใครก็รู้จักและอีกข่าวที่ฮือฮาคือคนทั้งสองได้เลิกลากันไปแล้วแต่จู่ๆเธอก็กลับมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กเป็นใครก็ต้องอยากรู้แต่ดารินทร์ไม่ใช่คนช่างพูดเธอแค่ส่งยิ้มทักทายพนักหน้าที่คุ้นหน้าคุ้นตาเท่านั้นแล้วเดินเลยไปยังตึกข้างๆ ที่เป็นคอมมูน
