“คุณหญิงนั่งก่อนคะ เดี๋ยวนิ้งไปเอาน้ำมาให้ค่ะ” คนที่ได้รับการต้อนรับอย่างดีเชิดหน้าขึ้นมองตามร่างบางที่โน้มตัวผ่านหน้าไปอย่างอ่อนน้อมจนสุดสายตาก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่เจ้าตัวเล็กป้อมที่หลับพริ้มอยู่บนเบาะ จีรณาอยากจะถลาเข้าไปหาหลานสาวใจจะขาด ตั้งแต่ได้รับรู้ถึงอีกหนึ่งชีวิตที่ก่อกำเนิดขึ้นก็นั่งไม่ติดได้สามีคอยปลอบและหาช่วงจังหวะดีๆเพื่อมาให้เห็นกับตาตัวเอง แล้วหัวนี้หัวใจของคนเป็นย่าก็กระชุ่มกระชวยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จีรณาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา แต่สายตาคอยชะเง้อมองเจ้าตัวอ้อนกลมไม่วางตาราวกับกลัวว่าหลานจะหายลับไปจากสายตา ระหว่างนั้นดารินทร์แอบเห็นว่าคนเป็นย่าหยิบเอาสมาร์ตโฟนขึ้นมาบันทึกภาพของบุตรสาวไปหลายภาพด้วยกัน ดารินทร์ชะลอฝีเท้าลงเพื่อไม่ให้ผู้สูงวัยกว่าเก้อเขิน
“น้ำมาแล้วค่ะ” เธอแกล้งเปร่งเสียงมาก่อนตัวเพื่อให้อีกคนได้รู้ตัว
“ขอบใจ” ดารินทร์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม
“แล้วนี่
