“นิ้ง” เขาเรียกชื่อหญิงสาวแล้วโผเข้าไปกอดเธอไว้แน่นหายใจหายคอสะดวก
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คนถูกสวมกอดอยู่งุนงงไม่น้อยแต่ก็กอดเขาตอบไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“กลัวจะไม่เจอเธอ”
“นิ้งแค่ออกไปสูดอากาศมาค่ะ อีกอย่างโทรศัพท์แบตหมดนิ้งเลยไปโทรหยอดเหรียญหากุ๊กมาค่ะ” คนในอ้อมกอดรีบอธิบายให้เขาเข้าใจ เธอรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่แน่นขึ้น หญิงสาวแนบใบหน้าหวานลงกับหัวไหล่กว้าง
“กลับบ้านได้หรือยังคะนิ้งคิดถึงลูกแล้ว”
“กลับสิ” ปากก็บอกว่ากลับแต่มือกลับไม่ยอมปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระจนดารินทร์ต้องขยับตัวออกห่างจากคนตัวโตดูเหมือนเขาจะเพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่องน่าอายลงไป ทรรศภาคย์ยิ้มเก้อเขินบอกให้หญิงสาวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนเขาจะไปจัดการกับค่าใช้จ่าย
แม้จะเป็นเพนท์เฮ้าท์ที่มีเนื้อที่เยอะสุดของคอนโดแห่งนี้แต่ก็มีแค่สองห้องนอนเท่านั้น ด้วยเจ้าของเป็นคนชอบที่โล่งและไม่คิดว่าจะมีแขกมาพักอาศัย วาสิตาจึงพักอยู่ที่ห้องของ
