“ตายจริงปวดหัวอีกแล้วเหรอลูก ไม่หายอีกเหรอ เห็นไหมแม่บอกให้พักผ่อนๆก็ดื้ออยากทำอาหารให้คุณป้าทานเป็นไงล่ะ” หทัยรัตน์เข้าประคองบุตรสาวโน้มศีรษะลงใกล้แล้วกระซิบถามพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แกทำเรื่องอะไรอีกยายรุ้ง”
“ค่อยคุยได้ไหมคะเอารุ้งออกไปจากที่นี่ก่อน” หทัยรัตน์ชักสีหน้าใส่บุตรสาวแต่ก็ยอมทำตามคำขอ
“เห็นทีดิฉันต้องพาลูกกลับบ้านก่อนนะคะคุณหญิง ยายรุ้งไม่สบายมาหลายวันแล้วค่ะ”
“ตายจริงเป็นอะไรมากหรือเปล่า โถน่าสงสารจริงๆ คงเพราะมัวแต่เข้าครัวทำอาหารให้ป้าทานใช่ไหมลูก” ศรุตาได้ทีทำเป็นกระแอมในลำคอพยักหน้าน้อยๆให้น่าเอ็นดูเรียกความเห็นใจทั้งที่ก่อนหน้าก็ปกติดีทุกอย่างคงมีแต่เขากับบิดาเท่านั้นที่รู้ว่ามันไม่เนียนเอาเสียเลย
“เป็นถึงคุณหมอแต่ให้ตัวเองป่วยนี่ไม่ดีเลยนะครับ” ทรรศภาคย์ยกยิ้มที่มุมปากเขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในท่านั่งที่สบายเพื่อรับชมการแสดงชุดใหญ่เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ตน
