“ตารักษ์!” จีรณาโกรธจนน้ำตาไหล ทรรศภาคย์ไม่เคยก้าวร้าวกับแม่ได้ขนาดนี้
“ผมไม่เคยขออะไรคุณแม่ ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะขอ อย่าบอกให้ผมกับนิ้งต้องแยกจากกันอีกเลย รู้ไหมครับว่ามันทรมานแค่ไหน มันเจ็บปวดแค่ไหน”
“นี่แกกำลังจะบอกฉันว่าแกรักมันอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ ผมรักนิ้งผมโง่เองที่เพิ่งรู้ว่ารักเขาก็ตอนที่คุณแม่แยกเขาไปจากผมอีก”
“แกรักมันเหรอ รักมันได้ยังไง”
“ถ้าคุณแม่จะให้ผมทดแทนพระคุณ ช่วยบอกให้ผมไปตายมันจะง่ายกว่าที่จะบังคับให้ผมหยุดรักนิ้ง” ทรรศภาคย์ประกาศกร้าวเขาไม่มีวันยอมอ่อนข้อให้มารดาอีก
“ถ้ายังคิดว่าผมเป็นลูก ไม่ใช่เครื่องมือเอาไว้สมานฉันท์กับใครต่อใครช่วยปล่อยผม ให้ผมได้ทำตามที่ผมอยากทำด้วยเถอะ ผมขอร้อง” จบ แววตาแห่งความเจ็บปวดจ้องมองมารดาอีกครั้ง ชายหนุ่มเดินออกไปจากตัวบ้านทันทีที่พูดจบทิ้งให้คุณหญิงจีรณาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นร่ำไห้ออกมาแทบขาดใจ สับสนว่าตนเอง
