ยิ่งดึกยิ่งหนาว หนาวจนฟันกระทบกัน ทรรศภาคย์นั่งขดตัวอยู่ในท่าเดิม รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดจนแทบจะขยับแข้งขยับขาไม่ได้ เขารู้สึกตัวทุกขณะทว่าลืมตาไม่ขึ้นหนักอึ้งราวกับมีบางสิ่งกดทับอยู่ชายหนุ่มใช้ชีวิตอยู่ที่ชานพักหน้าบ้านของหญิงสาวจนกระทั่งได้ยินเสียงนกกาบินออกจากรังแสงสว่างจ้าที่ไหล่เขาสลับซับซ้อน เขาค่อยๆกระพริบตาปรับแสงที่สาดส่องเข้ามารู้สึกเมื่อยขบผสมอาการรวดร้าวไปทั้งกาย ภายในร้อนๆหนาวๆเหมือนจะเป็นไข้ อาการปวดศีรษะก็ยังไม่หายไป อาการคอแห้งจนและเจ็บคอมาพร้อมกัน มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าสากรู้ในทันทีว่าตนเองเป็นไข้ เขาค่อยๆเดินลงบันไดลงมาที่รถเพื่อหาขวดน้ำประทังอาการอยู่ในตอนนี้ แต่กลับรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ว๊าย!!” เสียงกรีดร้องตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามาทว่าเขาไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครเพราะดวงตาปิดสนิทพอกับสติสัมปะชัญญะที่หายไป ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่หลับไป ทรรศภาคย์ค่อย
