ทรรศภาคย์ยังคงนอนถอนหายใจทิ้งและปลอบใจตัวเองว่าอย่าวู่วาม ต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่ไอ้เจ้าที่ตื่นตัวเหนือการควบคุมอยู่ตอนนี้น่ะสิมันช่างไม่รู้สถานการณ์บ้างเลยเขาปวดร้าวไปทั้งตัว ดารินทร์จะรู้ไหมว่ามันทรมานแค่ไหนตั้งแต่นอนกับเธอก็ไม่เคยได้นอนกับใครอีกเลย ชายหนุ่มกระทืบเท้าเป็นเด็กๆ พลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับหมอน สุดท้ายเขาก็หลับจนได้ โดยไม่รู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะสว่างดารินทร์ที่ต้องลุกไปเข้าห้องครัวอดไม่ได้ที่เจ้าไปดูความเรียบร้อยในห้องนอนของชายหนุ่มรู้ว่าไม่ควรแต่เธอก็เป็นห่วงเขา จึงค่อยๆแง้มประตูเข้าไปด้านในคนตัวสูงยังคงหลับไม่รู้ตัวจากเสียงลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอ
มือบางดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้เขาก่อนจะตวัดสายตาไปมองดูความเรียบร้อยรอบๆห้องแล้วสะดุดกับแผงยาแก้ไข้ที่เธอเคยเอาให้เขาครั้งก่อน นอกจากเม็ดยาจะไม่ได้หายไปไหนยังมีปากกาสีแดงวาดเป็นรูปหัวใจแทบจะเต็มพื้นที่ เธออดหัวเราะและมองหน้าคนที่ห
