“ฉันจะซื้อที่ดินผืนนี้” เขาชี้ไปยังที่ดินผืนตรงหน้า
“ทำอะไรเล็กๆน้อยๆ เธอกับลูกจะได้ไม่ลำบาก” ดารินทร์มองตามสายตาของชายหนุ่มไปอย่างครุ่นคิด
“อย่าคิดมากไปเลย บางทีฉันก็รู้สึกเหนื่อยกับงานที่ทำอยู่กับสังคมที่น่ารังเกียจ มีแต่คนสวมหน้ากากเข้าหากัน ทุกวันนี้ที่ฉันยังยืนอยู่ตรงนั้นเพราะฉันไม่มีจุดหมายอะไรในชีวิต ตอนนี้จุดหมายของฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” เขาเกี่ยวเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าของหญิงสาวไว้ด้านหลังใบหูสะอาด ดารินทร์ตัวแข็งทื่อแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวออกห่าง
“อยากพูดว่าขอโทษสักพันครั้ง ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นกับสิ่งที่ทำกับเธอไว้” เขายังคงรู้สึกผิดและติดค้างอยู่ในใจ
“ฉันไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่ใช่คนปากหวาน แต่ฉันจะพยายาม”
“ไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกค่ะ อันที่จริงนิ้งก็ชินกับความเย็นชาของคุณรักษ์นะคะ” เหมือนฝ่ามือบางเอื้อมมาตบหน้าเบาๆให้ได้รู้สึกยุบยิบที่แก้มสาก
“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันฝืนตัวเองแค่ไหน” คิ้วเรียวเ
