เมียบำเรอไร้หัวใจ

ไม่คืนคำ...1

“ฉันต้องทำยังไงบ้าง” มายาวีเอ่ยถามด้วยความหวั่นใจ

“อย่ามาแกล้งทำใสซื่อเลย ผู้หญิงกับผู้ชายที่เขาจะนอนด้วยกัน เขาต้องทำยังไง” เอกภพเอ่ยเสียงดุ

“ไม่รู้ไม่เคยทำ” มายาวีตอบตามจริง

“ถอดเสื้อผ้าของคุณแล้ว เสร็จแล้วก็มาถอดของผมต่อ” เอกภพพยายามจะไม่อารมณ์เสีย เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่ต้องหาความสุขกับนางบำเรอของเขา แม้ว่าจะมีความขุ่นเคืองใจเพราะบิดาของเธอ แต่การเอาคืนที่ดีที่สุด นั่นก็คือการทำกับคนเป็นลูก ที่พ่ออย่างคุณมนัสไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

“แล้วทำไมคุณไม่ถอดเอง” ฝ่ายหญิงต่อปากต่อคำไปเพื่อประวิงเวลา

“นี่คือคำสั่ง ที่นี่คำสั่งของผมคุณห้ามขัด” เอกภพตอบอย่างเป็นต่อ ทำให้ร่างบางได้แต่กล้ำกลืนความไม่พอใจ แล้วค่อยๆ ใช้มือที่สั่นเทาของตนเองค่อยๆ ถอดอาภรณ์ของเธอออก แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่คนอย่างเธอเมื่อเลือกเดินหน้าแล้วก็จะไม่มีวันถอยกลับอย่างแน่นอน

“อย่าช้า เร็วๆ สิ คนเก่งๆ แบบคุณ แค่ถอดเสื้อผ้ามันคงไม่น่ากลัวอะไร” เอกภพแหย่เธอ เพราะว่าเห็นมือที่สั่นด้วยความหวดกลัวของเธอ แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้เขาสงสารเธอขึ้นมาหรอก เธอมันแค่เครื่องมือในการแก้แค้นของเขาเท่านั้น อย่าหวังว่าจะได้รับความเมตตาจากเขาเลย

“รู้แล้ว” หญิงสาวสวนกลับพร้อมกับใช้แรงฮึดของเธอ จัดการถอดทุกอย่างออก และพยายามที่จะข่มความอายของตนเองอย่างที่สุด เมื่อจัดการกับตนเองแล้ว เธอก็มาจัดการกับตัวเขา เธอทำทุกอย่างด้วยความรุนแรง เพื่อระบายความเจ็บปวดที่อยู่ในใจผ่านอาภรณ์ของเขา

“ทำแรงแบบนี้ ผมเอาคืนคุณเจ็บกว่านี้นะจะบอกให้” เอกภพเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นต่อ ทำให้หญิงสาวค่อยๆ เบามือลง จนในที่สุด ฝ่ายชายก็เปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าหญิงสาวเช่นกัน นาทีนี้เธอไม่ได้รู้สึกอับอายที่ร่างกายของตนเองมันเปลือยเปล่า เพราะความโกรธความเกลียดที่มีต่อคนตรงหน้า ทำให้เธอลืมเลือนความเขินอายไปจนแทบจะหมดสิ้น

“กินมันสิ” เอกภพบอกหญิงสาวพร้อมกับชี้ไปที่อาวุธแท่งใหญ่ของเขา

“ทำยังไง ทำไม่เป็น” มายาวีเอ่ยออกมาตามความจริง เธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องเพศสัมพันธ์ เพราะฉะนั้น นี่ไม่ใช่การยียวนแต่มันคือความจริง

“จะให้ผมเชื่อว่าไม่เคยอย่างนั้นเหรอ แต่ก็เอาเถอะ จะเชื่อก็ได้ เอาปากของคุณมากินมันเหมือนกินไอศครีม แล้วก็ใช้มือของคุณรูดมันขึ้นลงเพื่อเล่นกับมัน” มายาวีฟังเขาด้วยความลำบากใจ แต่เพราะว่านี่คือข้อตกลง เธอไม่ทำก็ไม่ได้