“พักที่นี่แล้วกัน เห็นที่พักแล้วคิดว่าอยากเปลี่ยนใจมั้ย” ร่างสูงเดินนำหญิงสาวมาที่เรือนพักคนงาน ซึ่งตรงนี้จะเป็นส่วนเรือนพักของคนงานหญิง ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ นอกจากห้องเปล่าๆ กับสื่อผืนหมอนใบ
“ไม่มีอะไรมาทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้หรอก” แพรใสเอ่ยด้วยความมั่นใจ
“มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะที่ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจฉันได้ บอกเลยว่าอยู่ที่นี่เธอจะเสียเวลาเปล่าๆ กลับตอนนี้ก็ยังทันนะ ฉันจะเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าของเรา ให้รถไปส่งเธอที่สถานีขนส่งผู้โดยสาร” ปุณณ์เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ในความมั่นใจของหญิงสาว สิ่งที่บิดาทำกับมารดามันหนักเกินกว่าจะให้อภัย ต่อให้ทรัพย์สินของบิดามันมากกว่านี้ เขาก็ไม่มีวันจะกลับไปดูแลอย่างแน่นอน
“ก็ไม่แน่ บางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจคุณก็ได้” แพรใสเอ่ยอย่างไม่มั่นใจนัก แต่ทว่าเธอกลับแสดงออกไปว่าเธอมั่นใจมากเกินจริง
“งั้นก็เชิญอยู่กับความมั่นใจนี้ต่อไปเถอะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกั
