"เขาไม่เรียกว่าสำออย เขาเรียกว่าอ้อนต่างหากล่ะ" ผมปรายตามองอีกคน เห็นน้ำหวานอมยิ้มมองผมอยู่เช่นกัน
"สรุปเลยสั้นๆ เวลาที่เธอพูดรู้เรื่อง มันน่ารักกว่าตอนงอแงเหมือนเด็กปอสามเยอะเลย"
"หูวว เด็กปอ.สามที่ไหนกันเล่า"
"เธอไง ไม่ต่างจากเด็กปอ.สาม ขี้งอน ชอบให้ง้อ ตอนเด็กต้องเอาแต่ใจมากแน่ๆ เลย"
"ไม่นะ ไม่เอาแต่ใจเลยสักนิด คุณป๋าบอกเสมอ ว่าลูกสาวคุณป๋าน่ารักที่สุด"
"เหอะ หลงตัวเอง" ผมยิ้มมุมปาก พลางปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ตามนั้นแหละ เวลาที่พูดกันรู้เรื่อง มันโอเคกว่าตอนที่หันหลังให้กันเยอะเลย
"สรุปวันเสาร์ เรากลับบ้านกันนะ ฉันจะได้บอกพ่อไว้ พ่อต้องดีใจมากๆ ที่ลูกสาวคนสวยจะกลับบ้าน"
"อือ"
"เย้!" แค่ผมตอบรับ อีกคนถึงกับยิ้มกว้างออกมา
"งั้นไลน์ไปบอกพ่อดีกว่า" น้ำหวานปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ ร่าเริงขึ้นมาทันตาเลย
"พ่อเธออายุเท่าไหร่"
"น่าจะเยอะกว่าพ่อพี่นะ แต่หล่อไม่แพ้พ่อพี่เลย"
"เธ
