“แต่เธอไม่เคยมาที่นี่นะคะ อยู่คนเดียวแบบนั้นเธออาจจะว้าเหว่”
“ผมไม่ได้พาเด็กอนุบาลมาด้วยนี่ลิลลี่ เซลีนโตแล้วนะ เธอมีวุฒิภาวะมากพอจะรับผิดชอบตัวเองได้”
“โอเคค่ะ...ฉันไม่เถียงกับคุณแล้วนะคะแมท...ฉันขออาบน้ำก่อน คุณไปนอนเถอะค่ะ”
“ผมจะรอ”
“รออะไรคะ”
“รอนอนพร้อมคุณไง”
“เราไม่ได้นอนที่เดียวกันนะคะ”
“หรือคุณจะนอนบนเตียง...มีที่พอให้คุณนอนหรือ”
ร่างสูงผละห่าง ลักษณ์นาราหันกลับไปมองหนูน้อยทั้งสองที่นอนกอดเกยกันตรงกลางที่นอน เธอเถียงเขาไม่ออกเพราะเตียงในห้องนี้ขนาดห้าฟุต แค่เด็กสองคนนอนกางแขนกางขาก็ไม่เหลือที่ว่างให้เธอแทรกเข้าไปได้ แมทเทียสยกยิ้มโดยหญิงสาวไม่ทันสังเกต เขาเอ่ยขณะเดินไปข้างเตียงและทรุดตัวลงนั่งบนฟูกที่รองไว้
“ไปอาบน้ำเถอะ แล้วเดี๋ยวมานอนตรงนี้”
“แน่ใจนะคะว่าคุณนอนได้”
“ผมนอนได้ทุกที่ และมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับว่าผมเป็นประธานบริษัทใหญ่โต มันอยู่ที่ว่าผมพอใจจะนอนตรงไหน คนเราพอ
