บทที่ 19 ถ้า..เต็มใจ
พาฝันตัดสินใจกลับกรุงเทพในเช้าวันถัดมา โดยคนขับรถของบ้านตั้งนิติพรมารับ ซีฮันไม่ได้ห้ามปราม เพราะอยากให้เธอได้สงบสติอารมณ์ เย็นลงเมื่อไรค่อยคุยกัน ส่วนเขากลับมาในเวลาค่ำของวันหลังจากไปส่งลินินที่บ้าน
เปิดประตูเข้ามาในคอนโด เมื่อทุกอย่างเงียบสนิทก็ขมวดคิ้ว เดินไปนั่งบนโซฟาก่อนแชตหาพาฝันถามว่าไปไหน รออยู่เกือบสิบนาทีก็ไร้การตอบกลับจึงตัดสินใจโทร แต่เธอไม่รับสายเหมือนจงใจหนีหน้า
เวลาผ่านไป หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง จนเข้าชั่วโมงที่สามซีฮันก็เริ่มงุ่นง่านร้อนรน
“ชิท์!! ไปไหนวะ”
สมาร์ตโฟนถูกกระแทกบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด เขานั่งหลับตาครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พูดได้ไม่เต็มปากว่ารู้สึกดีที่เห็นแววตาเจ็บปวดของพาฝัน ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามต้องการ แต่ทำไม..หัวใจถึงหนักอึ้งเช่นนี้ ยิ่งกลับมาไม่เจอก็ยิ่งกระวนกระวาย
ทว่าความคิดก็หยุดลงเมื่อมีแจ้งเตือนเข้ามา..
ร่างในชุดเ
