บทที่ 7 Everything
“รักนะคะคนดี..รักมากจริงๆ”
“อือ..” พาฝันค่อยๆ ลืมตา เมื่อเห็นใบหน้าของสามีก้มลงมาใกล้ก็ตกใจ แสงไฟสลัวที่เปิดทิ้งไว้ทำให้ทั้งคู่มองหน้ากันไม่ชัด
“รัก” คนเมายังคงพูดคำเดิม
“คุณฮัน..” กลิ่นเครื่องดื่มโชยเข้าจมูก จึงรู้ว่าชายหนุ่มกำลังอยู่ในอาการมึนเมา พาฝันตั้งท่าจะลุก แต่ถูกอีกฝ่ายขึ้นทาบทับบนตัวเสียก่อน ผิวกายเหนอะหนะผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ ทำให้คนใต้ร่างย่นจมูก เธอเบี่ยงหน้าหลบในตอนที่เขาทำท่าจะจูบ
“ทำไม? ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ”
“คุณฮันไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ”
“ไม่อาบ..อยากจูบมากกว่า”
“ฝันเหม็นเหล้า”
เสียงถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากหนารุกราน ปลายลิ้นสากละเลียดเลียช้าๆ ราวกับกลัวอีกคนแตกหัก สัมผัสอ่อนโยนที่ซีฮันมอบให้เล่นเอาพาฝันใจสั่นไหว เธอรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่าง แม้ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแต่ก็อดไม่ได้
ชายหนุ่มบดเคล้าเบาๆ ความรู้สึกโหยหาประดังประเด มือสองข้างประคอ
