“ไม่ต้องห่วงหรอก ครั้งหน้าเราจะกินให้พราวจนเลย”
หญิงสาวยิ้มแห้ง อยากบอกเขาว่าตอนนี้เธอก็ไม่ใช่คนรวยอะไร ก็คงพอๆกับกวินที่เป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งก็เท่านั้น แต่ด้วยนิสัยที่เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว พิชชาอรในสายตาใครๆ จึงถูกมองว่าหยิ่งถือตัว ทั้งที่ความเป็นจริงเธอก็แค่ไม่อยากพูดเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง กวินลงไปเปิดกระโปรงหลังเพื่อหยิบของให้หญิงสาวแล้วถือไปส่งที่หน้าลิฟต์เพื่อรอใครบางคนลงมารับ
“ขอบคุณอีกครั้งนะกอล์ฟ” เขาส่งยิ้มให้เธอขณะที่กำลังหมุนตัวจะกลับไปที่รถที่จอดอยู่ กวินรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
“พราว กินอาหารข้างทางได้ไหม” คนถูกถามเลิกหัวคิ้วขึ้นสูงอย่างไม่เข้าใจในคำถามนั้น
“มีร้านหนึ่งอร่อยมาก แต่ป้าแกขายอยู่ริมทาง หากพราวกินได้ เราอยากจะชวนพราวไปลองดู อาหารริมทางอร่อยสู้อาหารภัตตาคารได้สบายๆ เลย สะอาดและถูกสุขอนามัยด้วย”
“กินได้สิ”
หญิงสาวตอบโดยไม่ได้คิดอะไรว่ามีความหมายสำคัญแอบ
