คนได้ฟังเงยหน้าขึ้นสบตากัน ทว่าความเย็นแผ่ซ่านจนเธอรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งกาย
“ฉันกับจิณณ์เราคุยกันแล้ว จิณณ์ยังไม่ได้บอกเธอใช่ไหม” คนถูกถามเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
“ค่ะคุณท่าน”
“เขาคงงานยุ่ง คิดไว้แล้วไม่มีผิดหลานคนนี้”
น้ำเสียงอ่อนหวานยามพูดถึงหลานชายสุดที่รัก พิชชาอรมองมือที่ประสานอยู่บนตักโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ เธอทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี และไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่จาริณีมาถึงที่นี่นั้นคืออะไร
“ฉันอยากขอโทษเธอเรื่องของคุณวี เอาเป็นว่านับจากนี้ไปฉันจะไม่บังคับเธอเรื่องคุณวีอีก”
นี่เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมที่ได้ยินคำขอโทษจากผู้มีพระคุณ ไหนจะเรื่องของวีรกานต์ที่จาริณียอมรามือง่ายๆ เธอเคยขอร้องท่านไว้ แต่คำขอร้องนั้นตกไปราวกับไร้น้ำหนัก
“กลับบ้านเรากันเถอะ” ผู้สูงวัยลุกขึ้นยืนทำเอาหญิงสาวลุกขึ้นตาม เธอกำลังสับสนและงุนงง แต่ประโยคต่อมาก็ทำให้หญิงสาวไม่มีทางเลือก
“ถ้าไม่เชื่อคำพูดของฉันเธอจะ
