คุณหญิงจาริณีต้องการให้เขาเข้าพบทันทีเพื่อทำข้อตกลงกัน จิณณ์แค่พยักหน้า ไม่มีใครรู้จักนิสัยของย่าดีเท่าตัวเขาอีกแล้ว ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาในระดับเดียวกันกับหญิงสาว เขาจับแก้มเธอด้วยมือทั้งสองข้าง นัยน์ตาคมดุอ่อนโยนลง
“รอฉันอยู่ที่นี่นะ ฉันไปไม่นานหรอก"
เขาลุกเดินออกไปพร้อมกับเลขาผมสีดอกเลาที่ทุกคนคุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี สิ้นเสียงบานประตูถูกปิดลง ร่างบางก็ลุกจากเตียง เธอตรงไปยังห้องน้ำเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของเธอเอง เธอไม่อยากให้เขาต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง หากเธอคือตัวปัญหา ก็อยากจะหยุดมันด้วยตัวของเธอเอง
“รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"
คนที่ยืนหันหลังให้กลางห้องเอ่ยถามทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ คุณหญิงจาริณีเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหลานชายคนโต
นี่กระมัง... รักมาก ก็เจ็บปวดมาก
แต่ก็ลองดูสักตั้งว่าคนอย่างจิณณ์จะยอมทิ้งทุกอย่
