“จริง" คนที่ตอบคือจาริณี นั่นทำให้พิชชาอรทรุดตัวนั่งลงกับพื้น โดยจิณณ์รวบร่างบางมากอดไว้ในอ้อมกอด
“ฉันผิดเองที่เลี้ยงลูกหลานงูเห่าอย่างเธอ ฉันไม่ควรยื่นมือไปช่วยเธอตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่ต้องมาเสียใจอย่างนี้"
“คุณย่าก็ไม่ได้คิดจะเลี้ยงดูพราวให้ได้ดีอยู่แล้วนี่ครับ" จิรัสย์ทนฟังต่อไม่ไหวจึงเดินเข้ามาร่วมวงด้วย เขาตวัดสายตามองสบกับพี่ชาย ก่อนจะเข้ามาหยุดยืนอยู่เคียงข้างกัน
“คุณย่าก็ตั้งใจจะเลี้ยงพราวไว้เพื่อทำลายเธอไม่ใช่เหรอครับ"
“แกพูดอะไรของแก!" จาริณีทำเป็นไม่รู้เรื่องราว
“ผมตามไปที่ไปโรงพยาบาลที่ไอ้เดนนรกวีรักษาตัวอยู่ มันบอกว่าคุณย่าติดต่อมันเรื่องพราวมานานหลายปีแล้วนี่ครับ และคุณย่ายังอยากให้พราวเป็นของผมไม่ใช่ของพี่จิณณ์ด้วย... ใช่ไหมครับ"
เขาถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าช้าๆ หันไปมองพี่ชายและเลื่อนไปยังหญิงสาวที่มีทีท่าตกใจไม่น้อยกับคำพูดตรงๆของเขา
“อย่าทวงบุญคุณเลยครั
