“อะไรนะ! แกบ้าไปแล้วเหรอ!”
จาริณีตวาดถามหลานชายคนโตกลับไป รับไม่ได้ที่สุดท้ายแล้วหลานสาวของนังพิมพาก็ชนะ... ชนะตั้งแต่สมัยยายจนถึงรุ่นหลาน
“ไม่จริง!”
“จริงครับ ผมโง่เองที่เพิ่งรู้ตัวรู้ว่าผมรักพราว ผมขอร้องนะคะรับคุณย่า... อย่าทำร้ายพราวอีกเลย เพราะมันเหมือนกับทำร้ายผมด้วย ผมรักเธอจริงๆ รักแบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อน และไม่คิดจะรักใครได้อีก”
“แกมันโง่! แกมันบ้า!”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาจับมือของพิชชาอรที่ชื้นเหงื่อ เขาสบตากับเธอก่อนจะคลี่ยิ้มอบอุ่นให้คนตัวเล็กได้ชื่นใจ หญิงสาวบีบกระชับมือเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากจับหลวมไปเขาจะหนีหายไปจากเธอ
“พวกแกมันเลี้ยงไม่เชื่องสักคน”
จาริณีเหมือนคนหัวใจแตกสลายชี้นิ้วด่าหลานชายและหญิงสาวที่ตนเองอุปการะ น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินอย่างไม่ขาดสาย
“ถ้าแกรักมัน... แกเลือกมัน แกก็ไม่ต้องมานับว่าฉันเป็นย่าอีก!”
จิณณ์ถอนหายใจมองหน้าผู้มีพระคุณอ
