“สงสารคุณจิณณ์กับคุณพราวจังนะแม่ แต่ก็ดีใจนะคะที่ในที่สุดคุณจิณณ์ก็รักคุณพราวของเขา โรแมนติกสุดๆ ไปเลยจ้ะ”
“เออ รีบเดินได้แล้ว”
จันทร์เอ็ดบุตรสาวที่ยังเพ้อฝันไม่เลิก โดยไม่รู้ว่าที่จริงแล้วจาริณีไม่ได้หลับ นางเดินออกมาด้านนอกตามหลังแม่บ้านคนสนิทค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงพิงราวจับบันไดเอาไว้ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินเมื่อนึกถึงภาพที่บุตรชายทั้งสองคนค่อยๆ เดินห่างออกไป ดวงตาที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตามองไปที่ภาพแขวนขนาดใหญ่ของสามีที่ล่วงลับไปแล้ว
“คงสะใจคุณแล้วใช่ไหม ที่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่เหลือใคร” จาริณีตัดพ้อต่อว่ากับภาพนั้น ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้ได้อีก
แสงไฟบนท้องถนนสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาภายในห้อง พิชชาอรลืมตาขึ้นในความมืด เธอขยับตัวช้าๆค่อยเอาตัวเองออกจากการโอบกอดของคนตัวใหญ่เสียงหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอทำให้เธอวางใจว่าเขาหลับสนิท หญิงสาววาดขาลงข้างเตียงสืบเท้าไปยังประตู
