“อยากไปอยู่จังหวัดไหนดี” เขาวางปลายคางลงบนศีรษะทุยได้รูปแล้วคิดคล้อยตามความฝันของเธอ บางทีเขาเองก็ต้องการชีวิตที่เรียบง่ายแบบนั้นจริงๆก็ได้
“คุณจิณณ์คะ เราค่อยๆคิดก็ได้ค่ะ”
“ลำพูนเป็นไง ฉันไปซื้อสวนลำไยแถวนั้นเอาไว้ คงกำลังใกล้ออกผลผลิต
“ซื้อสวนลำไยเหรอคะ” เธอทวนคำเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ทำไม” เขาคลี่ยิ้มบางก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาเธอจนปลายจมูกชนกัน
“พราวไม่คิดว่าคุณจิณณ์จะชอบไร่สวนน่ะค่ะ”
“ไม่ได้ชอบหรอก ให้ทำเองก็คงทำไม่ได้ เพื่อนฉันลำบากมันเอามาขายฉันสงสารเลยรับซื้อไว้” เขาเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้เธอฟัง พิชชาอรหัวใจพองโตเพราะไม่บ่อยเลยที่ชายหนุ่มจะแชร์เรื่องราวในชีวิตให้เธอฟัง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“พราวแค่แปลกใจที่วันนี้คุณจิณณ์พูดกับพราวยาวจังเลยค่ะ” ใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มหุบลงทันทีจนคนในอ้อมกอดเริ่มรู้สึกไม่ดีที่เป็นคนทำลายบรรยากาศดีๆเสียเอง
“ขอโทษค่ะ ต่อไปพราวจะระวั
