“คุณจิณณ์ไม่เคยมาที่นี่จริงเหรอคะ” เขายังคงพยักหน้ายืนยันแต่หญิงสาวมองสามีด้วยสายตาคาดโทษ
“เธอคิดว่าคนอย่างฉัน นักธุรกิจจะไม่มาดูกิจการของตัวเองเชียวเหรอ” ก็จริง เพราะขนาดสาขาของโรงแรมเขายังไปดูแลด้วยตัวเอง เธอนี่โง่จริงๆดันไปหลงเชื่อคนอย่างเขาอย่างง่ายดาย
“คุณจิณณ์น่ะ พราวดูโง่ให้หลอกง่ายด้วยใช่ไหมคะ” เขาหัวเราะร่วนหอมแก้มเธอเบาๆ หญิงสาวรีบผละออกอายคุณลุงที่จอดรถรอพวกตนเองอยู่
“คุณจิณณ์คะคุณลุงมองใหญ่แล้ว” จิณณ์มองตามสายตาของภรรยาเจอว่าชายสูงวัยที่อาสาดูแลไร่ให้เขาอมยิ้มน้อยใหญ่อยู่ไม่ไกลออกไป
“ก็เธอน่ะอยากน่ากอดน่าหอมทำไมกัน ฉันก็อดใจไม่ไหวสิ” กลายเป็นความผิดของเธอ พิชชาอรเขินอายจนหน้าแดงปลั่งเธอเข้าไปนั่งในรถในขณะที่เขาก็อ้อมตัวรถไปยังคนขับ บ้านของลุงชื่นอยู่ในเขตไร่ เป็นบ้านไม้สองชั้นค่อนข้างแข็งแรงและดูใหม่ เธอนั่งฟังพวกเขาคุยกันจึงจับต้นชนปลายได้ว่าลุงชื่นและภรรยาเคยเป็นคนเก่าคนแ
