“คุณจิณณ์คิดว่าคุณท่านไม่รู้เรื่องที่นี่จริงๆเหรอคะ” เขาไหวไหล่เบาๆ
“รู้ก็รู้ไปสิ คุณย่าทำอะไรฉันไมได้หรอก อีกอย่างตอนนี้คุณย่าคงตัดย่าตัดหลานไปแล้วด้วยท่านคงไม่มาสนใจอะไรฉันอีก ตอนนี้ฉันตัวคนเดียวแล้วนะ ถ้าเธอทิ้งฉันไปอีกคนฉันคงไม่เหลือใคร” เขาออดอ้อนราวกับลูกแมวน้อย พิชชาอรยิ้มกริ่มอยากหยิกแมวให้แขนเขียวเสียเหลือเกิน แต่เธอก็ชอบที่เขาเป็นแบบนี้
“เราสร้างบ้านกันตรงนั้นดีไหม เอาบ้านไม้หรือบ้านปูนดี เธอชอบแบบไหน เอากี่ชั้นดี” เขาชี้ไปยังที่โล่งกว้าง
“ยังไงก็ได้ค่ะ”
“ปลูกบ้านตามใจผู้อยู่ ฉันอยากให้เธอมีส่วนร่วมสำหรับบ้านของเรา” พิชชาอรแนบใบหน้าลงกับอกกว้างมือบางโอบเอวสอบไว้หลวมๆ
“พราวอยากได้ตัวบ้านสีขาวสองชั้นมีชานหน้าบ้านไว้นั่งรับลม อยากได้กระจกล้อมรอบด้วยได้ไหมคะ” เขาพยักหน้ากดปลายจมูกลงบนกระหม่อมของเธอแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“มีหรือจะไม่ได้ นี่ใคร” ได้ทีก็ทั้งอวดทั้งเบ่ง หญิงสาวห
