“ย่าไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ แต่หากจิณณ์ยังไม่จัดการเรื่องนี้ เห็นทีย่าจะเป็นคนจัดการเอง”
“ผมจะจัดการเอง” เขายังคงยืนยันคำเดิม และสบตากับคนเป็นย่าอย่างไม่ยอมความ
“เมื่อไหร่กัน รู้ตัวไหมว่าจิณณ์กำลังทำให้ย่าอกจะแตกตาย จิณณ์ทำตัวเหมือนคุณปู่ที่ปากก็บอกว่าจะไปเลิกกับมันแต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้”
จิณณ์มองคนเป็นย่าด้วยหัวใจที่สับสน น้ำเสียงสั่นดวงตาหวาดหวั่นที่ไม่เคยปรากฏกับคุณหญิงจาริณีมาก่อน วันนี้เขามีโอกาสได้เห็นมัน ท่านกำลังกลัว
“ผมไม่ใช่คุณปู่”
“แต่ตอนนี้จิณณ์กำลังจะเป็นคุณปู่” คนเป็นย่าโพล่งขึ้นมาทันที
“ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”
“จิณณ์รักเด็กนั่นใช่ไหม”
คนถูกถามดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมาเสียดื้อๆ เขาสบสายตากับคนเป็นย่าลังเลอย่างเห็นได้ชัด คนที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูไม้บานใหญ่ใจสั่นรัวแทบจะหลุดออกมาจากอก
“ไม่ครับ ผมไม่ได้รักพราว”
เขาตอบออกมาแล้วก็หัวใจสั่นเสียเอง มันวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูก ในขณะท
