EP. 07
1029 คำ
เมื่อรถคันหรูแล่นมาได้สักพักหนึ่ง เหมือนอารมณ์ของคนที่อยู่หลังพวงมาลัยจะเย็นลง เครื่องยนต์ถูกผ่อนลงพลอยทำให้คนที่นั่งตัวเล็กลีบหายใจหายคอได้สะดวก หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้มืดสนิททั้งสองข้างทาง อากาศภายนอกเย็นลงส่วนภายในนั้นเย็นจัด ชุดกระโปรงที่สวมใส่อยู่นั้นเปียกน้ำทะเลเสียครึ่งตัว เมื่อเจอกับอากาศต่ำยิ่งทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ หากเป็นเวลาปกติเธอคงขออนุญาตเพิ่มอุณหภูมิ หรือไม่ก็คงเอื้อมหยิบผ้าคลุมที่อยู่ในกระเป๋าถือด้านหลัง แต่ในเวลานี้เธอทำได้แค่นั่งนิ่งๆ แล้วอธิษฐานให้ถึงบ้านโดยเร็ว สองขาเบียดกันไปมาเพื่อให้คลายความหนาว ทว่าไม่ได้ช่วยอะไรเลย พิชชาอรไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะร้องขอความเห็นใจจากเขาแต่อย่างใด หญิงสาวอดทนนั่งเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าคฤหาสน์หลังงาม เธอเผลอพ่นลมหายใจออกมาอย่างคนโล่งใจ
“เอ่อ...” น้ำเสียงหวานติดตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินผ่านหน้าเธอไป
“คุณจิณณ์จะค้างที่ห้องไหมคะ”
แม้จะเป็นคำถามที่สร้างความกระดากอายไม่น้อย หลายปีมานี้เธอใช้ประโยคนี้ค่อนข้างบ่อยแต่ก็ยังไม่ชินเสียที เขาหันกลับมามองไล่สายตาสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเอาคนถูกมองถึงกับหายใจไม่ออกไม่ รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งมากดทับก้อนเนื้อที่ด้านซ้าย ด้วยไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่ละ”
น้ำเสียงเย็นชาปล่อยออกมาจากเรียวปากสีเข้ม หัวใจดวงน้อยกระตุกแรงยามได้เห็นรอยยิ้มหยันที่มุมปาก เขาเดินห่างออกไปแล้ว แต่พิชชาอรยังคงยืนอยู่ที่เดิมท่ามกลางความมืดของเวลาที่ยังคงเดินไปข้างหน้า
“กลับมาแล้วเหรอลูก” น้ำเสียงเนิบเอ่ยถามเมื่อเห็นหลานชายกำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดมา
“ครับคุณย่า”
“ไปบางแสนมาเหรอ”
จิณณ์ไม่ได้แปลกใจที่คนเป็นย่ารู้ทุกการเคลื่อนไหวของเขา คงมีคนของท่านจำนวนไม่น้อยที่ทำงานอยู่กับเขาในตอนนี้ หญิงชราวางมือจากธุรกิจก็แค่คำลมปากเท่านั้น ใครก็รู้ว่าอีกหลายโครงการท่านก็ยังเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของการตัดสินใจ คนที่ดูแลธุรกิจต่อจากสามีที่เสียชีวิต จากหลักทรัพย์แค่ร้อยล้านภายในไม่กี่สิบปี ก็ไปอยู่ในจุดสูงสุดของวงการธุรกิจ คนที่เคยกุมบังเ**ยนทุกอย่างของครอบครัวมีหรือจะยอมปล่อยมือง่ายๆ ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ย่าของเขาน่ากลัวที่สุดแล้ว
“คนของคุณย่าก็รายงานหมดแล้วนี่ครับ”
“เรื่องของพราว ย่าคิดว่าจิณณ์ควรทำให้ถูกต้องได้แล้ว”
จาริณีพูดกับหลานชายคนโตด้วยน้ำเสียงเรียบ ทว่าคนในครอบครัวรู้ดีว่านั่นคือการออกคำสั่ง ทำเอาเท้าบางที่กำลังก้าวออกเดินแค่ไม่กี่ก้าวต้องหยุดชะงัก แล้วแอบหลบเข้าหลังพุ่มไมใหญ่ด้วยใจเต้นระทึก เมื่อบทสนทนานั้นมีชื่อของเธอเกี่ยวข้องด้วย
“อย่าให้ย่ากับยายของหนูบัวต้องผิดใจกันเลย”
คนเป็นย่ากดสายตาไปที่หลานชายอย่างต้องการคำตอบ นางไม่ได้เห็นด้วยตั้งแต่แรกที่จิณณ์มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหลานสาวแม่บ้านคนเก่าคนแก่ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับมีการวางแผนมาดิบดี ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ตนเองรับอุปการะต่อจากยายของเธอ จาริณีไม่สามารถโกหกตัวเองได้เลยว่าเจ็บปวดแค่ไหน
“ย่าจะส่งพราวไปอยู่ที่อื่น”
“อย่ายุ่งกับพราว” เขาสวนกับโดยทันที สายตาของคนทั้งคู่ยามมองกันแข็งกร้าวอย่างไม่ลดละ
“ลืมไปแล้วเหรอว่าจิณณ์เคยพูดกับย่าว่ายังไง จิณณ์จะไม่ทำให้ย่าเสียใจ”
คนเป็นย่าหยิบยกเอาคำพูดของเขาในอดีตขึ้นมาย้ำความทรงจำ ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น สีหน้าเขาสับสนอย่างเห็นได้ชัด คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนย่อมมองออก อะไรที่มันนานเกินไปจนกอปรเป็นความผูกพันยากนักที่จะตัดขาดได้ง่ายๆ นางต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป
“ย่าไม่เคยเห็นด้วยตั้งแต่แรกจิณณ์ก็รู้” มือเหี่ยวย่นทำทีเป็นยกขึ้นเช็ดน้ำตา
“ย่าขอร้องละ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พราว”
สายตาของคนเป็นหลานอ่อนลงกว่าตอนแรก จิณณ์สบตากับคนเป็นย่า เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดผ่านแววตาคู่นั้น ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุขณะที่เดินทางไปเจรจาธุรกิจที่ต่างประเทศ มีเพียงย่าเท่านั้นที่รักเขาและน้องชายกว่าสิ่งอื่นใด ในวันที่ย่าต้องร้องไห้รวดร้าวจากการที่ถูกคนที่ตนเองรักทรยศหักหลัง เจ็บปวดเจียนตาย แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นย่าเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายทำลายใครต่อใครที่ไม่รู้เรื่องราวด้วย
“ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”
น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเช่นกัน จาริณีถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินมาโอบกอดหลานชายด้วยความรัก ฝ่ามือเหี่ยวย่นลูบไล้แผ่นหลังแข็งแกร่งก่อนจะตบเบาๆ นางเชื่อในคำพูดของจิณณ์ เชื่อในความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดที่ได้จากตัวเองมาเต็มๆ
ลับสายตาของคนทั้งคู่ พิชชาอรออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่ น้ำอุ่นๆ ที่ไหลรดแก้มนวลไม่ได้ถูกเช็ดออกแต่อย่างใด เธออยากปลดปล่อยให้มันไหลออกมา อย่างน้อยก็ช่วยเยียวยาบาดแผลเหอะหวะที่เกาะกินหัวใจดวงน้อยให้ทุเลาลง หญิงสาวเจ้าของร่างบอบบางทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ยกมือขึ้นปิดใบหน้าตัวเองแล้วกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
- ผู้เขียน
