EP. 08
1066 คำ
‘ย่าขอร้องละ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พราว’
คำพูดที่บาดลึกลงกลางใจของคนที่แอบฟัง หากไม่ได้ขึ้นต้นด้วยเรื่องของเธอ พิชชาอรคงไม่เสียมารยาทถึงเพียงนี้
ความจริงที่เธอรู้มาตลอดแต่ไม่เคยยอมรับมันได้เลย ลึกๆ เพราะยังคาดหวังว่าจะได้รับความรักความเมตตาจากประมุขของบ้านและเขา...
แค่เขาเท่านั้น... ก็พอทำให้เธอได้มีแรงที่จะใช้ชีวิตในวันต่อไป
พิชชาอรยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเมื่อร้องไห้จนพอใจ เธอยันกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปอย่างคนไร้เรี่ยวแรงกลับไปในที่ของตัวเอง ทันทีที่เปิดประตูห้องกว้างก็ทรุดตัวนั่งลงพิงกับผนังห้องแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง เมื่อสายตาได้สบกับภาพถ่ายของยาย... ผู้หญิงที่ใจดีที่สุดและเก่งที่สุดสำหรับเธอ มันคงจะดีกว่านี้หากเธอไม่ต้องมารับรู้ชีวิตที่ซับซ้อนของพวกผู้ใหญ่
วันนั้นเมื่อเจ็ดปีก่อน... พิชชาอรในวัยสิบแปดปีบริบูรณ์ เธอกำลังจะเข้ามหา’ ลัยปีหนึ่ง ทว่าก็เกิดเรื่องร้ายที่สุดเกิดขึ้นในชีวิตเมื่อ ยาย... ญาติเพียงคนเดียวเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ยายบอกกับเธอว่าจะไปทำบุญที่วัดที่ต่างจังหวัด แต่ยายกับคุณท่าน... สามีของคุณหญิงจาริณีเสียชีวิตที่เกาะส่วนตัว ทางตำรวจสันนิษฐานว่าคุณท่านน่าจะดื่มทำให้ขับรถเสียหลักพุ่งลงข้างทางที่เป็นเหวลึก หลังจากนั้นสองวันเต็มๆ ถึงนำศพของคนทั้งคู่ขึ้นมาจากเหวได้ พิชชาอรมืดแปดด้าน แม้เธอจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร บวกกับสาวใช้ที่บ้านต่างก็พูดกันให้เข้าหูว่ายายของเธอคือภรรยาลับๆ ของคุณท่านตั้งแต่สมัยสาวๆ
พิชชาอรมานั่งนึกย้อนไปในเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่คุณท่านดีกับเธอ เมตตาเธอ ส่งเสียให้เรียนโรงเรียนดีๆ เทียบเท่ากับบรรดาลูกของคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย อีกทั้งยังเอ็นดูกว่าลูกของสาวใช้คนอื่นๆ ทุกเทศกาลสำคัญๆ ก็มีของขวัญให้โดยตลอด และที่แน่ชัดว่าสิ่งอื่นใด จิณณ์ที่เคยเอ็นดูเธอก็รังเกียจเธอเสียยิ่งกว่าอะไร ไหนจะสายตาของคุณหญิงจาริณีที่เคยอ่อนโยนก็มองเธออย่างไร้ความรู้สึก ก็คงมีเพียงจิรัสย์เท่านั้นที่ยังคงดีกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย
‘หากยายไม่อยู่แล้ว พราวต้องออกไปอยู่ที่อื่นนะลูก เงินนี่ยายให้หนู’
ก่อนที่ยายจะจากโลกใบนี้ไปเพียงสามวันเท่านั้น... นั่นคือคำสั่งเสียสุดท้าย ท่านได้เรียกให้เธอมาพูดคุยเรื่องสำคัญ ในบัญชีเงินฝากของยายมีเงินอยู่หลักล้าน ตอนนั้นเธอก็ไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอาชีพแม่บ้านไม่น่าจะมีเงินเก็บจำนวนเจ็ดหลักได้
สิ้นบุญของยาย พิชชาอรมืดแปดด้าน เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิต คำพูดที่ยายฝากไว้ทำให้คิดหนักลังเลและสับสนส่วนหนึ่งก็เพราะผูกพันกับบ้านหลังนี้มาก ยายพาเธอมาเลี้ยงดูที่นี่ตั้งแต่เด็กน่าจะอายุราวๆ สามสี่ขวบได้ ระหว่างที่กำลังคิดไม่ตก คุณหญิงจาริณีก็เรียกพบ ท่านให้เธออยู่ที่นี่ต่อและส่งเสียให้เรียนจนจบ พิชชาอรรับรู้ถึงความผิดของยาย ทำให้เธออยากจะชดใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้กับผู้มีพระคุณอย่างจาริณี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าการชดใช้ของเธอไม่ได้ถูกร้องขอจากจาริณี ทว่าเป็นจิณณ์ที่เข้ามาหาเธอในคืนหนึ่งเมื่อพิชชาอรอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ เขามาด้วยฤทธิ์เมาเพราะเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ เขาเรียกร้องให้เธอชดใช้ในความผิดที่ไม่ได้ก่อ พิชชาอรไม่รู้เหตุผลที่ผู้ใหญ่ทำ แต่สำหรับเธอ... จิณณ์คือผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอรักและมอบใจให้ตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว เธอเฝ้ามองเขามาเหมือนกับหมาเห่าเครื่องบินก็ไม่ปาน จะว่าเธอใจง่ายก็ได้ แต่พิชชาอรเต็มใจตามคำเรียกร้องของเขา ยอมที่จะเป็นทาสของเขา แม้จะมีเงื่อนไขที่เจ็บปวดหัวใจไม่น้อย
‘ไม่มีข้อผูกมัด ไม่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่แสดงตัว และที่สำคัญ... ห้ามท้อง เพราะชีวิตเธอจะยุ่งยากเอง’
นับจากวันนั้นจนวันนี้ก็ห้าปีแล้ว ที่เธอยินยอมอยู่ในสถานะที่ไม่ชัดเจน หลายปีที่ผ่านมาทำให้พิชชาอรโตขึ้นจนรู้ว่าอะไรที่มันไม่ชัดเจนนั่นแหละชัดเจนที่สุดแล้ว
การจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ทุกชีวิตมันก็ต้องดำเนินต่อไป ตัวเธอเองก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก พิชชาอรถอนหายใจแล้วหยิบเมนูเพื่อออกไปต้อนรับลูกค้า งานจะทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการ แต่พิชชาอรก็ยังคงทำงานราวกับพนักงานคนหนึ่ง หญิงสาวไม่เคยรีรอหรือนิ่งเฉยกับทุกปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะอย่างนี้พนักงานในร้านจึงรักและเทิดทูนเธอมากราวกับเป็นเจ้านายอีกคนหนึ่ง และไม่เคยแคลงใจกับสถานะที่แท้จริงของเธอเลย
พิชชาอรกลับมาบ้านพักของเธอค่อนข้างดึกเกินเวลาไปพอสมควร วันนี้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นที่ร้าน ลูกค้าโต๊ะหนึ่งไม่พอใจในรสชาติของอาหาร ทำให้พิชชาอรต้องรีบแก้ปัญหาด้วยการสั่งให้แม่ครัวทำอาหารชุดใหม่และไม่ได้คิดราคาสำหรับชุดเก่า แม้จะยังไม่เป็นที่พอใจของลูกค้ากลุ่มนั้นสักเท่าไหร่ แต่ก็พอทำให้ใจเย็นลงและพูดคุยกันได้ หญิงสาวไม่ได้โทษคนของเธอและแม่ครัวเลย ทว่าการมีเรื่องกับลูกค้าในยุคที่มีโซเชียลเป็นอาวุธไม่ใช่เรื่องฉลาดนัก เธอจึงจำต้องไหลตามน้ำ หากแต่ละวันต้องเจอลูกค้าที่คิดว่าตนเองคือพระเจ้าเธอคงหมดแรงเอาสักวัน
- ผู้เขียน
