ป้าจันทร์พยักหน้าให้กับพิชชาอร รู้สึกโล่งใจแทนหญิงสาวที่จบบทสนทนาเสียที
“เอ่อ... คุณท่านคะ”
แม้พิชชาอรจะบรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้ว แต่ตราบใดที่เธอยังอาศัยคฤหาสน์แห่งนี้เป็นที่ซุกหัวนอน เธอก็ต้องให้เกียรติเจ้าของบ้านสำหรับทุกเรื่อง
“คือ... คืนนี้เพื่อนๆ ของพราวนัดเลี้ยงรุ่น พราวอยากขออนุญาต...”
“เธอโตแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ต้องขออนุญาตฉันหรอก”
จาริณีโพล่งขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะทันได้พูดความประสงค์ของตัวเองจบ พิชชาอรเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เธอพยักหน้ารับรู้ถึงความไม่สำคัญของการอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้
“ขอบคุณค่ะ พราวจะรีบกลับค่ะ”
“รู้แล้วใช่ไหมว่าวันมะรืนคุณบัวจะมาทานอาหารที่นี่ และเธอก็ต้องรีบกลับมาทำอาหารเย็น จิณณ์บอกเธอแล้วใช่ไหม” จาริณีถามย้ำกับเด็กในบ้าน ส่วนหนึ่งก็แค่ต้องการให้หญิงสาวได้เจียมตัวยอมรับกับสถานะที่เป็นอยู่
“ค่ะ” พิชชาอรรับคำเบาๆ
“ไปเถอะ”
พิชชาอรพนมมือไหว้ลาคนท
