“ปล่อย”
เธอกรีดร้องทุบตีไม่ยั้ง รอฮิมไม่รู้จะทำอันใดจึงกระแทกจูบหญิงสาวยังดิ้นสุดแรงเกิด เขากอดรัดร่างเธอเอาไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังคลั่ง
“ปล่อย หม่อมฉันจะฆ่าพระองค์ให้ได้ ถ้าหากพระองค์ไม่ฆ่าหม่อมฉันในตอนนี้” หล่อนกรีดร้องบริภาษสุดเสียง
รอฮิมหัวใจกระตุกวูบ ทำไมผู้หญิงที่เขานึกชอบตั้งแต่แรกเห็นถึงได้เกลียดเขาถึงเพียงนี้
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงอยากฆ่าเขานัก เขาไปทำอะไรเธอตอนไหนกัน สมองของสุลต่านหนุ่มมึนงงชั่วขณะ
“ให้ถึงวันนั้นก่อน วันที่เธอฆ่าฉันได้ ค่อยมาพูดใส่หน้าฉันแบบนี้”
รอฮิมโน้มริมฝีปากลงบดจูบหน้าผากมน ซุกไซ้ไปตามเรือนร่างสาวเปลือยเปล่าที่มีร่องรอยแห่งรักที่เขาประทับไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
ฟาตินโน้มใบหน้าเพื่อกัดหูเขาเต็มแรง รอฮิมกระชากใบหน้าสวยออก แล้วกระชากแยกขาของหญิงสาวให้กว้าง เขาคิดว่าจะพอ ไม่ทำอะไรเธออีก แต่ด้วยความโมโห ลำกายแข็งแกร่งจึงเข้าสอดประสานเต็มแรงล้ำลึกตลอดเส้น
