ฟาตินอ้าปากค้างไม่คิดว่าเขาจะหลับจริงๆ เธอมองหมอนหนุนตาปรอย เริ่มเมื่อยไปหมดทั้งตัว ดิ้นรนขลุกขลักไปมา เชือกรัดแน่นหนาเกินไปกว่าที่จะหลุดได้ ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ จนแสบข้อมือไปหมด
“คนบ้า!” เธอขัดใจหน้างอง่ำเมื่อเห็นเขานอนหลับปุ๋ยไม่สนใจเธอเลย
“นินทาฉันอยู่เหรอ ได้ยินนะ” รอฮิมพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตา ฟาตินสะดุ้งน้อยๆ แต่ทำเชิดสะบัดหน้าใส่อย่างขุ่นเคือง
“ยังอุตส่าห์หูดีอีก” เธอบ่นอุบค้อนเขาประหลับประเหลือก
“อยากให้ปล่อยหรือเปล่า” รอฮิมยังถามเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตาเช่นเดิม
“เชอะ!” หญิงสาวเบ้ปากใส่ รู้ดีว่าเขากำลังยั่วอารมณ์เธออยู่
“ปากแข็งนัก ก็อยู่แบบนั้นแหละ” รอฮิมพลิกร่างไปอีกด้าน กอดหมอนข้างนอนสบายไม่สนคนช่างพยศ
“ทำแบบนี้ได้ยังไง” ฟาตินเม้มปากอย่างขัดใจ
เขาตะแคงหน้ามาหาทั้งที่ยังหลับตาแสร้งเลิกคิ้วเงี่ยหูฟัง…
“รอฟัง” เขาแสร้งพูดยียวนชวนน่าหมั่นไส้
ฟาตินยังปากแข็ง เขาไม่ใจอ่อน หญิงสา
