“จะฆ่าก็ฆ่า ถ้าหม่อมฉันไม่ตาย พระองค์นั่นแหละจะต้องตาย” รอฮิมทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ สายตาคมกริบมองสบตาเธอนิ่ง หล่อนสบตาเขาตอบไม่ไหวติง เขาอยากฆ่าก็ฆ่า เธอไม่นึกกลัวอีกต่อไปแล้ว สุลต่านหนุ่มยอมรับว่าหญิงสาวใจเด็ดอยู่มาก เธอไม่ร้องขอให้เขาหยุดอีก หลับตาลงและยอมรับชะตากรรม
“หมดสนุกเลย แม่เสือสาวไม่แผลงฤทธิ์อีกแล้ว”
เขามองใบหน้าสวยที่หลับตาแน่น ก่อนกระตุกยิ้ม
“แต่ไม่เป็นไรหรอก” เขาก้มลงกระซิบ หอมแก้มนวลหนักๆ ฟาตินเบี่ยงหลบ แต่หนีไปไหนไม่ได้เมื่อเขามัดเธอไว้ทั้งมือทั้งเท้า
“จะทำอะไรก็ทำ อย่ามามัดกันไว้แบบนี้”
“ทำแน่” รอฮิมใช้มีดคมกรีดเสื้อผ้าของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมไปวางไว้บนหัวเตียง เขาค่อยๆ ดึงอาภรณ์ออกจากร่างสาว มองสบตาเธอด้วยสายตาเป็นประกายกล้า
เรื่องด่วนที่บิดาเรียกตัวนีสรีนมาพบคือเรื่องการหมั้นหมายระหว่างเธอกับสุลต่านรอฮิม โดยรอนีย์ซึ่งเป็นเสด็จย่าขององค์สุลต่านหนุ่มได้เรียกอู
