“รวยนักหรือไง สั่งแบบนั้นใครจะไปกินหมด”
เธอบ่นอุบแต่เขายังได้ยินชัดเจน
“ไม่รู้ว่าชอบทานอะไรเลยสั่งมาหมด อาหารร้านนี้อร่อย ฉันมาทานประจำ เธอทานแล้วจะต้องติดใจ”
เขาพูดอย่างไม่ยีหระ อาหารแต่ละมื้อ เขาไม่เคยคำนึงถึงเรื่องราคาอยู่แล้ว
“อวดรวย”
“ก็มีรวยให้อวด ถ้าไม่มีต้องรู้จักประมาณตัว ตายไป ไม่ได้เอาไป ข้าวของเงินทองมีก็ต้องใช้ แล้วหามาเติม”
เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆ ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ
“ใช่สิ คนมีเงินทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด” ฟาตินประชดเข้าให้ เขาแค่ยักไหล่และพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์
“อาหารใกล้มาแล้ว ทานเยอะๆ แล้วกัน เก็บแรงไว้ออกกำลังกายในร่มคืนนี้”
สายตากรุ้มกริ่มทำให้ฟาตินเผลอค้อนปะหลับปะเหลือก รอฮิมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อใบหน้างามกำลังงอน เขาชอบให้เธอทำสีหน้าแววตาและกิริยาเช่นนี้มากกว่าทำสีหน้าเย็นชาเป็นไหนๆ ดูมีชีวิตชีวาชวนน่ามอง อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย
ฟาตินเมินไปทางอื่น
