พี่ชายถือสิทธิ์เดินประสานมือยัยน้องตั้งแต่ออกจากห้องยันลานจอดรถ เขาไม่ได้แสดงอาการประหม่าใดๆ ผิดก็ยัยน้องที่ทั้งเขินและอายเพราะไม่ชิน ระหว่างทางก็มีคนเดินสวนกันจ้องมองเธอกับคนพี่สลับไปมา คงจะมีคนจำหน้าเขาได้ละเขาเป็นถึงเฮดว๊ากนี่
รถจอดเทียบฟุตบาทหน้าร้านข้าวมันไก่เจ้าหนึ่ง ลมเหนือดับเครื่องลงจากรถ เขาตั้งใจก้าวเท้ายาว ๆ เพื่อไปเปิดประตูรถข้างคนขับให้ฟาฟา แต่ยัยน้องก็คือยัยน้องไม่รออะไรแบบนี้หรอก เธอกระโดดออกมายืนรอเรียบร้อยแล้ว เขาถึงกับยกยิ้มเมื่อเห็นเธอเริ่มกลับมาเป็นหนูฟาในแบบที่เป็นกับเขา
แต่ที่ยังไม่เหมือนเดิมทั้งหมดก็คือเธอไม่ยิ้มกลับ แล้วยังหลบตาหนีเขาอีกด้วย ถามว่าน้อยใจไม่ตอบเลยว่าไม่ เรื่องแค่นี้เขาไม่เก็บมาใส่ใจหรอก คืนนี้มีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีกเยอะ
"ข้าวมันไก่เนื้อน่องพิเศษ 2 เพิ่มเครื่องในครับ"
"พี่เหนือ"
"ว่า"
"ปะเปล่าค่ะ"
ตอนเด็ก ๆ ลมเหนือจะเป็นคนปั่นจักรยานให้หนูฟา
