เพราะโต๊ะกินข้าวในห้องของหนูฟาไม่ได้ใหญ่มีเก้าอี้แค่สองตัวทำให้ทั้งคู่ต้องนั่งตรงข้ามกันตอนกินข้าว เท้าอันเรียวยาวของลมเหนือก็ไม่ยอมอยู่นิ่งเขายืดยาวออกไปกักขาของคนน้องไว้ เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจแต่เพราะความหิวเลยไม่อยากจะโต้เถียงในตอนนี้ อาหารมื้อแรกในรอบหลายปีที่เธอนั่งกินกับเขา ภายในใจดวงน้อย ๆ มันก็เต้นแรงไม่หยุด สิ่งที่เคยทำเป็นชีวิตประจำวันด้วยกันในอดีตวันนี้เริ่มวนกลับมา
"พี่เหนือกินเสร็จก็กลับได้แล้วนะคะ"
"..."
"ไข้ก็ไม่มีแล้วจะมานอนที่นี่ให้ลำบากเพื่อ?"
"ไล่พี่"
"ค่ะ...หนูไล่พี่"
"ฟา"
"ไม่ต้องมาเรียกเลยพี่เหนือเอาเปรียบหนูมากเกินพอแล้ว...กลับได้ล่ะ"
"หนูฟาครับ"
"กุญแจรถวางอยู่ตรงนั้น"
ยัยน้องคิดเรื่องที่จะไล่คนพี่กลับตั้งแต่ช่วงกินข้าวต้มถ้วยที่สอง เรื่องที่เกิดขึ้นเธอยังไม่อยากสรุปอะไรรู้แต่เธอเหนื่อยมาก อยากพักผ่อนอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ถ้าขืนให้เขาลอยไปลอยมาอยู่ใ
