หลายวันต่อมา
"เพื่อนฉัน เจ็บมากไหมแก" ยุวดีแทบทำตัวไม่ถูกเมื่อเข้ามาเห็นสภาพของเพื่อนรัก
เหล็กดามกระดูกบนขามันเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก แน่นอนแหละ หญิงสาวเผลอหลุดแสดงสีหน้าและอาการที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวออกไปจนกระทั่งรัตนพลที่มองอยู่จำเป็นต้องสะกิดท่อนแขนเรียวเบาๆ
คนตัวโตถลึงตาใส่ ยุวดีรู้ตัวทันทีว่าเพื่อนชายกำลังจะสื่อถึงอะไร
ก็คงเป็นเรื่องธรรมดานั่นแหละ รัตนพลคิดไม่ซื่อกับคีรตินี่นา เป็นเรื่องธรรมดาที่หมอนี่จะใส่ใจทุกเรื่อง ใส่ใจแม้ว่าคำพูดของเธอมันอาจจะทำให้ผู้ป่วยไม่สบายใจหรือเครียดขึ้นมา
"เอ่อ แต่นายพลบอกว่ารักษาตัวอีกหน่อยแกก็กลับมาเดินได้เหมือนเดิมนี่เนาะ"
"พูดเยอะน่าวดี นี่เป็นแค่เหล็กดามกระดูก ใส่เพื่อให้กระดูกมันเข้าที่ ไม่กี่วันก็คงจะต้องถอดนั่นแหละ"
"อื้อ แล้วนี่เย็บกี่เข็มอ่ะ รถคันนั้นมันขับเร็วมากเลยใช่ป่ะ"
"เย็บมากกว่าสิบเข็มอ่ะ ขอบใจที่แวะมาหานะวดี งานที่ช่วยทำก็มาก
