คำพูดของรัตนพลไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ ประตูห้องพักของโรงพยาบาลก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าของเรือนร่างสูงโปร่งที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพร้อมกางเกงยีนส์สีเดียวกัน
ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของร่างไม่เหลือบมองใครอื่นที่อยู่ในห้องด้วยซ้ำ เทวาหยุดมองแค่คนบนเตียงแต่เพียงผู้เดียว
"ของฝาก ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ" อินทัชวางตะกร้าผลไม้พร้อมทั้งกล่องใส่อาหารที่มีกลิ่นหอมคละคลุ้งตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามา
เทวาปรายตามองข้าวของที่ลูกน้องคนสนิทวางไว้เพียงนิด ขณะเดียวกันขายาวมั่นคงก็สาวเข้าไปหาคนที่อยู่บนเตียง
ยุวดีที่นั่งปลอกเปลือกส้มอยู่บนเก้าอี้เริ่มนั่งไม่ติดที่ ท่าทางเย็นชาทว่ามั่นคงเด็ดเดี่ยวของผู้มาใหม่ที่เห็นผ่านแววตาในยามที่เขามองเพื่อนรักของเธอ มันทำให้ยุวดีหันไปหารัตนพลอย่างคนที่ต้องการความเห็น
อยากให้ช่วยตัดสินใจว่าเธอควรนั่งประจำอยู่ตรงนี้หรือควรลุกแล้วถอยห่างเพื่อเปิดทางให้อีกฝ่าย
