"ฉันไม่..."
"คุณแม่ขา ครีมอยากกลับบ้านแล้วค่ะ ครีมอยู่ที่นี่เป็นเดือนๆ ครีมคิดถึงบ้าน คิดถึงที่นอนนุ่มๆ ที่บ้านของเราใจจะขาด" คีรติตัดบทด้วยการหันหน้าเข้าหามารดา รัศมีสบสายตาลูก เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าบุตรสาวกำลังคิดสิ่งใด
"ป้าอุ่นช่วยไปรับยาให้ครีมหน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานหันกลับไปออดอ้อน ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งด้วยความกังวล ลึกๆ ก็ยังกลัวอยู่ไม่น้อย กลัวว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันจะไม่ได้ดั่งใจ
"ได้เลยค่ะคุณหนู งั้นป้า..."
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปรับยาให้เอง" อินทัชแทรกขึ้น ไม่ได้คิดที่จะรอคำตอบ แต่เลือกที่จะสาวเท้าออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ รัศมีรับรู้ถึงแรงบีบที่มือโดยบุตรสาวเป็นเจ้าของสัมผัส ขณะเดียวกันก็รับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
แม้เทวาจะยังแสดงออกว่าโกรธแค้นครอบครัวของเธอ แต่หากลดคำว่าทิฐิ รัศมีรู้ดีว่าชายหนุ่มรุ่นลูกห่วงใยบุตรสาว
